Vriendschappen

Vanochtend zat ik even door mijn whatsappberichten te scrollen en zag dat ik veel van mijn vriendinnen in Nederland al heel lang niet meer gesproken heb. . Gek hoe dat loopt als je geëmigreerd bent. In het begin spreek je elkaar wekelijks en komt iedereen logeren, en voor je het weet verwaterd alles. Je merkt ook dat op een gegeven moment jij degene bent die steeds het contact moet initiëren en nog weinig initiatief van hun kant komt. En als je elkaar dan in die schaarse momenten spreekt dan merk ik dat we elkaar eigenlijk niet meer zo veel te vertellen hebben. Ieder heeft zijn eigen leven en de problemen die spelen in Nederland heb ik hier in Italië geen last meer van. Dat was trouwens ook een van de redenen om te emigreren. Maar dat is het niet alleen, vriendinnen worden oma, kinderen worden groot en jij maakt dat allemaal niet mee. Je bent geen onderdeel meer van dat stukje van hun leven. Maar je merkt ook dat zij zich niet veel kunnen voorstellen wat een emigratie betekent en met je doet. Ze weten meestal niet hoe je woont en hoe je hier leeft. Hoe lastig het kan zijn om te integreren en je plek weer te vinden. Dat je af en toe last van heimwee kunt hebben en terug wil naar Nederland. Dat alles hier niet zo goed geregeld is en dat je je het gevoel hebt dat je je veilige basis kwijt bent. Zij hebben vaak het beeld dat je leven een grote vakantie is en als je probeert uit te leggen dat je hier ook het huis moet schoonhouden, moet onderhouden, de cv ketel stuk kan gaan, dat je rekeningen moet betalen ed. dan heb ik vaak het idee dat ze zich daar helemaal niets bij kunnen voorstellen. Ik begrijp het ook wel want het zijn twee hele verschillende werelden en verschillende levens die je bent gaan leven. Je hebt niet veel meer gemeenschappelijk en ik merk dat je daardoor snel bent uitgepraat. In het begin vond ik dat moeilijk want je was zo gewend om bij je vriendinnen je verhaal kwijt te kunnen. Maar op een gegeven moment komen daar weer vriendschappen voor terug in je nieuwe woonland. Dat zijn Nederlanders die ook naar Zuid-Italie zijn geëmigreerd, maar ook mensen in het dorp. (Voorwaarde is dan wel dat je de taal een beetje spreekt) Ook sociale media heeft mij veel nieuwe vrienden over de hele wereld opgeleverd. Via diverse fb groepen heb ik inmiddels zoveel nieuwe mensen leren kennen. En wat je gemeenschappelijk hebt is dat iedereen dezelfde stap heeft gezet en vertrokken is naar een nieuw land. Soms heb je maar een half woord nodig en ze begrijpen meteen wat je bedoelt. Dankzij zoom, messenger etc is het zo makkelijk om even contact met elkaar te zoeken en een uurtje te gaan klersen. Al vervangt dit natuurlijk nooit het samen effe een bakkie doen, dat moet je dan maar even met de buurvrouw of de nederlanders in de buurt doen. Ik heb daardoor het gevoel gekregen dat mijn wereld zo veel groter is geworden. Je leert hoe het er aan toe gaat in Senegal, hoe het leven in Spanje is etc. Een enorme verrijking vind ik. Ook weet je dat als je wilt de mensen kunt gaan opzoeken en inmiddels hebben wij ook al mensen uit Spanje op bezoek gehad. Maar ik merk wel dat je weer opnieuw moet investeren in deze vriendschappen en ze nog niet echt de vriendschappen vervangen die je had opgebouwd met de vrienden die je al kent vanaf je schooltijd. En met Italiaanse vrienden voer je nog niet echte diepgaande gesprekken omdat je toch tegen een taalbarrière aan blijft lopen en cultuurverschillen. Onlangs wilde ik nog even mijn verhaal bij de buurvrouw doen over onze achterbuurvrouw waar we een conflict mee hebben. Deze had foto's van ons staan maken en ons aangesproken dat we de gazebo in onze tuin op een andere plek moesten zetten. Als je dan vervolgens even je verhaal wilt doen bij de overbuurvrouw dan krijgt je toch een reactie die je niet verwacht. Zij vond het vervelend, maar ach dan verplaats je die gazebo toch? Of als ze een foto maakt, dan ga je toch gewoon even poseren? Niet de reactie die je eigenlijk verwacht. Je roept dan nog even iets over schending van privacy en baas in eigen tuin, maar merkt dan toch dat ze het probleem niet ziet. Leert je wel weer relativeren. Emigratie heeft wat gedaan met mijn vriendschappen. Maar dat is ook niet vreemd denk ik. Je bouwt een nieuw bestaan op in het buitenland en daar horen ook nieuwe vriendschappen bij. Naar Nederland ben ik nog 1x geweest en vond dat niet zo'n succes. Ik voelde me best wel een vreemde eend in de bijt en ongemakkelijk . Het voelde toch als een soort van verplichting om met mijn vriendinnen af te spreken en de spontaniteit miste ik een beetje. Misschien had ik ook wel te hoge verwachtingen en te weinig rekening gehouden dat het emigratieproces mij ook wel veranderd had. Ik zie me dan ook niet zo snel weer gaan. Komt dat denk ik ook dat ik daar geen familie heb wonen, dus dat maakt het ook wat makkelijker.

Heimwee, spijt, twijfels

Laatste tijd lees en hoor verhalen langskomen van heimwee, spijt, twijfels etc. Voor mij zijn deze gevoelens zo herkenbaar, maar aangezien ik nu even niet mobiel ben en tijd heb om daar over na te denken, vraag ik me weleens af welke gevoelens zijn het nu precies. En hebben deze 3 niet iets met elkaar te maken en komt het ene niet voort uit het andere. Toen wij gingen emigreren vertrokken we vol goede moed en met hoge verwachtingen naar Zuid-Italie. Dat we weg wilden uit Nederland daar hadden we het al jaren over gehad en we wisten zeker dat we deze stap wilden maken. Ook om te voorkomen dat je jaren later niet hoefde te denken van hadden we maar toch die stap gezet. Je kan beter spijt hebben van iets wat je uiteindelijk gedaan hebt dan van iets wat in de ijskast is blijven liggen. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat we niet alleen naar een nieuw land zouden verhuizen , maar dat ik ook met pensioen ging. Dus dat was ook een grote verandering. De eerste maanden ben je druk met het verwerken van je nieuwe ervaringen, alles regelen en een nieuw bestaan op te bouwen. Je loopt tegen muren op en ik merkte dat toen bij mij de eerste gevoelens begonnen op te spelen naar het oude vertrouwde en mijn veilige vangnet. Ik had me niet gerealiseerd hoe goed ik alles voor elkaar had in Nederland. Wat er vervolgens bij om de hoek kwam kijken was dat ik een hele nieuwe indeling aan mijn dagen moest gaan geven. Ik begon mijn werk te missen en niet zozeer om de inhoud maar meer om de structuur en de voorspelbaarheid. Voor ik het wist begon ik tegen mijn man te roepen, ik heb zo'n heimwee naar Nederland. Maar was het wel naar Nederland of naar mijn oude vertrouwde leven? De eerste twijfels begonnen te komen en ik begon bepaalde zaken in Nederland te verheerlijken. Vooral als er een paar dingen in je nieuwe woonland niet helemaal gaan zoals je wilt en een aantal van je verwachtingen niet blijken uit komen. Maar misschien waren je verwachtingen niet allemaal realistisch en moet je gedurende het proces aanpassen? Je bent in een nieuw land, een land waar je om allerlei redenen naar toe wilden om te gaan wonen. Dat vraagt aanpassingen en een nieuwe structuur opbouwen. Wat je denk ik op een gegeven moment moet gaan verliezen is dat je destijds een overwogen keuze hebt gemaakt en er helemaal voor wilde gaan. Het gevaar bestaat echter dat je dit uit het oog begint te verliezen en alleen nog maar de negatieve dingen gaat zien . En dan kan je in een negatieve spiraal terechtkomen en alleen nog maar roepen, wat heb ik spijt van mijn beslissing. Maar is dit ook zo? Mij heeft het erg geholpen om weer een paar keer terug te gaan naar Nederland. Dat was een enorme eyeopener voor me want het viel heel erg tegen en ik voelde me daar niet meer thuis. De verwachtingen en de beelden die ik van het oude vertrouwde Nederland had kwamen niet uit en het werd een enorme desillusie. Ik wist weer waarom ik geëmigreerd was. Toen ik terug was in Italië merkte ik dat er een andere mindset moest komen. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk alleen maar heimwee had naar mijn oude vertrouwde leventje, wat er niet meer was. Dus ik ging proberen om de leuke dingen van mijn nieuwe woonland weer te gaan bekijken en meer niet meer zo te focussen op de dingen die niet zo leuk zijn. En dat gaat niet 1,2, 3 en vereist de nodige inspanningen. Mij heeft het erg geholpen om terug te gaan hoe leuk en spannend ik het allemaal vond toen ik 4 jaar geleden aankwam. Wat deed ik toen, welke activiteiten, wat maakte het zo leuk? Lig dat weer binnen de mogelijkheden om deze weer op te pakken. En dan realiseer je je dat het land van je keuze niet veranderd is en nog steeds veel van de pluspunten heeft waarom je er naar toe wilden verhuizen. Wat wel veranderd was dat ben ikzelf. Emigratie doet wat met je als persoon. Maar niet alleen de emigratie had een enorme impact op mij, ook het met pensioen gaan en een nieuwe levensfase induiken, allemaal factoren die een rol kunnen spelen. Twijfels, ja, die blijf ik af en toe houden. Maar die heb je ook in Nederland als je van baan verwisseld of binnen Nederland naar een ander plekje verhuisd. Twijfels zul je ook hebben als je besloten had niet te emigreren. Dus het blijft lastig en ik denk dat je geen pasklare antwoorden zult vinden. Ik weet in ieder geval dat ik niet terug wil en geen spijt heb van de keuze om te emigreren. Het kost alleen tijd en energie om weer wat van je nieuwe leven te maken en dat kan ook weer nieuwe kansen opleveren. Het heeft even geduurd voordat ik er achter kwam dat ik degene ben die er wat van zal moeten maken en het leven zoals ik dat in Nederland komt niet terug. Vandaag is het mooi weer en ik neem de dag zoals hij komt. Lekker in de tuin, met een boek. Of misschien straks een terrasje pakken of even naar het strand. En morgen, dan zie ik wel weer. Het kan dat ik dan met een verkeerd been uit bed op sta omdat ik slecht geslapen heb en mijn dag er weer anders uit gaat zien. Zo is het leven. Maar ik merk nu na een paar jaar dat heimwee, twijfels en spijt vooral gaan spelen als ik even een dag niet lekker in mijn vel zit of de dingen even niet zo lopen als gepland. Maar als ik eerlijk ben had ik dat in Nederland ook en heeft dat niets met het woonland te maken . En wat ik me gisteren ook bedacht hoeveel heimwee ik altijd naar Zuid-Italie had als ik na mijn vakantie weer thuis kwam. Het blijft wat dat betreft dubbel. Maar ik heb wel gemerkt dat ik niet de enige ben die af en toe last heeft van heimwee etc. Zijn er natuurlijk wel grote verschillen in de persoonlijke verhalen en kan ik me voorstellen dat als je er fysieke klachten van krijgt, je toch even goed achter je oren moet krabben en misschien met hulp of erover praten met anderen goed moet kijken of het wel of niet oplosbaar is. Want terug naar Nederland is ook niet makkelijk, iets waar wij ook geen rekening mee hadden gehouden. Soms kan een verhuizing binnen je nieuwe woonland of naar een ander land ook al veel schelen. Wat tot nu toe wel van de meeste mensen hoor dat Nederland ook niet meer zaligmakend is en het oude vertrouwde er vaak niet meer is.

Emigratie doet iets met je als persoon

Waar ik na 4 jaar achter kom is dat emigratie iets met je doet als persoon en je verplicht te veranderen. Toen wij 4 jaar geleden ons8 boeltje bij elkaar pakten en naar Italië vertrokken, hadden we me elkaar afgesproken het roer om te gooien en het helemaal anders te gaan doen. Hoe, daar hadden we nog niet echt ideeën over maar we wisten dat we in ieder geval weg wilden uit ratrace en de drukte van Nederland. Daarnaast wilden we een beter klimaat en ruimte om ons heen. En weg uit de dagelijkse beslommeringen en meer tijd voor elkaar, je hobby's en jezelf. Al voor je vertrekt moet je er rekening mee houden dat emigratie je zal gaan veranderen. Je moet een nieuwe taal leren spreken, een nieuwe cultuur zal moeten leren kennen en je zal moeten aanpassen aan nieuwe gewoontes. Je moet er van uit gaan dat dingen in je nieuwe woonland niet zo zullen werken als in Nederland. Je moet open staan voor andere perspectieven en nieuwe ervaringen. Je leven zal op de schop gaan en je zal een nieuwe start moeten maken. Dit biedt ook weer nieuwe kansen. Je hoeft bijvoorbeeld niet meer aan de verwachtingen te voldoen die mensen in Nederland van je hadden. In je nieuwe woonland weet niemand nog wie je bent en zal bijvoorbeeld niemand je raar aankijken als je besluit om alleen nog maar in joggingbroek en sweaters te gaan lopen en je neushaar laat groeien. Al moet ik zeggen hadden wij nog wel een Italiaanse schoonmoeder die hier een mening over had. Je kan nieuwe routines aanleren en daarbij rekening houden met wat jij echt belangrijk vind. Ik weet nog dat wij toen we net geëmigreerd waren het gevoel dat we zoveel ruimte en mogelijkheden kregen om te gaan doen wat we altijd al graag hebben willen doen. Maar dat betekende ook dat we nu zelf verantwoordelijk werden voor ons eigen geluk. Maar toch viel dat in het begin best wel tegen. In Nederland hadden we alles natuurlijk helemaal voor elkaar en een veilige cocon om ons heen. Je had je baan, je sociale netwerk, je voorzieningen etc en je had daar eigenlijk geen omkijken naar. Alles liep vanzelf en je had er vaak geen omkijken naar. Maar wat als deze veilige cocon opeens wegvalt en je alles weer opnieuw moet opbouwen. Wat als je er achter komt dat nieuwe gewoontes en routines aanleren best wel hard werken is en deze soms wel hardnekkig kunnen zijn. Als je gewend bent dingen altijd op dezelfde manier te doen, hoe verander je dat dan opeens. Hoe geef je weer nieuwe structuur aan je leven. Wij vonden dat best wel lastig. Vooral omdat wij zowel waren geëmigreerd als met pensioen waren gegaan. In het begin is alles nog nieuw en heb je dat vakantiegevoel. Maar op een gegeven moment zijn deze wittebroodsweken voorbij en raak je aan je leven in je nieuwe woonland gewend. Dan zul je toch aan de bak moeten om dat ideale leven dat je voor ogen had voor jezelf te gaan creëren. En dan kan het zijn dat je even met jezelf geconfronteerd zijn omdat je merkt dat jij ook zal moeten veranderen. Oude patronen en gewoontes passen vaak niet meer in je ideale leven. Daar moeten anderen voor in de plaats komen en dat is vaak hard werken. Vaak gaat dit met vele ups en downs. Ik heb gemerkt dat ik de afgelopen jaren best wel veranderd ben. Daar ontkom je niet aan. Of het een betere versie van mezelf is, daar ben ik nog niet helemaal achter. Ik voel me meer ontspannen, tevreden en heb meer rust gekregen. Daarnaast ben ik veel dingen minder belangrijk gaan vinden en geniet meer van de kleine dingen in het leven. Maar er zijn ook momenten als de zaken even niet zo lekker gaan door omstandigheden buitenaf en je tegen bureaucratie en taalbarrières aanloop, dat ik merk dat ik stiekem wel weer verlang naar die veilige cocon in Nederland. Dus er is nog wel een beetje werk te verrichten om echt dat " ideale leven " te bereiken. Wil ik het ideale leven na 4 jaar nu wel jaar tussen aanhalingstekens plaatsen. Maar dat emigreren iets met je doet als persoon, daar ben ik wel van overtuigd.